മതമേതായാലും ..

അഞ്ചു വർഷത്തോളം നാഷണൽ സർവ്വീസ് സ്കീമിന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ സജീവമായി ഉണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട് എണ്ണമറ്റ സൌഹൃദങ്ങൾ വിരിച്ച ഒരു പൂക്കാലം മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നുണ്ട്. യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ മറ്റു കോളേജുകളിലായി പരന്നു കിടക്കുന്ന ഒരു വലിയ സൌഹൃദവൃന്ദം എനിക്കു സമ്മാനിച്ചത് എൻ.എസ്.എസ് ക്യാമ്പുകളായിരുന്നു. ക്യാമ്പുകളോടുള്ള ഈ ആക്രാന്തം കാരണം ക്യാമ്പ് തൊഴിലാളികള്‍ എന്നാണു വിളിച്ചിരുന്നത്.

ഇന്റര്‍ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ക്യാമ്പുകളിലെ സ്ഥിരം സാന്നിധ്യമാവാന്‍ ഞങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിച്ചതിലെ പ്രധാനഘടകം എൻ.എസ്.എസിലെ സ്ത്രീശക്തി തന്നെയായിരുന്നു. നാടൻപാട്ടുകളും കവിതകളും മറ്റുമായി പഞ്ചാരയുടെ വിവിധതലങ്ങളിലേക്കുള്ള ഗവേഷണം വ്യാപിപ്പിക്കുന്നത്തില്‍ ഞങ്ങൾ കൊടുത്തിരുന്ന ശ്രദ്ധ പഠനത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ റാങ്ക് എപ്പൊ കിട്ടിയേനെ എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ മതി ..

ക്യാമ്പുകളില്‍ നിന്നു ലഭിക്കുന്ന സൌഹൃദത്തെ നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടു പോവുക എന്നതു ശ്രമകരമായ ജോലിയാണു. കാരണം മൊബൈൽ ഫോൺ ആണെങ്കിൽ പ്രചാരത്തിലായിട്ടില്ല. എന്റെ വീട്ടിലാണേൽ ലാന്റ് ഫോണും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതിനു കണ്ടുപിടിച്ച ഒരു പോംവഴിയായിരുന്നു പരസ്പരം കത്തുകൾ അയക്കൽ. എനിക്കു വരുന്ന കത്തുകൾ എല്ലാം അച്ഛന്റെ കയ്യിലാണു പോസ്റ്റ്മാന്‍ കൊടുക്കുക. പുള്ളി അതു എന്നെ ഏൽ‌പ്പിക്കും. കുറ്റം പറയരുതല്ലോ, അതാരുടെ ആണെന്നന്വേഷിക്കുകയോ, തുറന്നു നോക്കുകയോ പിതാജി ചെയ്തിരുന്നില്ല. അത്യാവശ്യം സ്വാതന്ത്ര്യമൊക്കെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

അച്ഛനും ഞാനും തമ്മിൽ സൌഹൃദത്തിന്റെ നൂല്പാലമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല അന്നൊക്കെ. അത്യാവശ്യം സ്ട്രിക്റ്റ് ആയിരുന്നു. ആവശ്യത്തിലധികം ജാഡ കാണിച്ചേ പിതാജി എന്റടുത്ത് സംസാരിക്കാറുള്ളൂ (സംസാരം തന്നെ വളരെ കുറവായിരുന്നു) . അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ അച്ഛനും മോനും ജാഡകൾ അതിന്റെ വഴിക്ക് പുരോഗമിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ആയിടക്കാണു വടക്കാഞ്ചേരി വ്യാസ കോളേജ്, ഇരിങ്ങാലക്കുട ക്രൈസ്റ്റ് കോളേജ് തുടങ്ങിയ കോളേജുകളിൽ ക്യാമ്പുകൾ സംഘടിപ്പിക്കാനും ഞങ്ങൾ പഴയ ടീം ഒരുങ്ങിക്കെട്ടി പോകാനും തോന്നിയത്. അതിന്റെ പരിണതഫലമെന്നോണം അടുത്ത രണ്ടാഴ്ചകളിൽ പോസ്റ്റ്മാൻ സ്ഥിരം വീട്ടിൽ തന്നെയായിരുന്നു.

ഒരുദിവസം ഞാൻ കോളേജ് വിട്ടു വീട്ടിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ അമ്മ മുഖം വീർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. അനിയത്തിയുടെ മുഖത്താണേൽ ‘ഫയങ്കര’ സന്തോഷം (ചെല്ല്, ചെല്ല്ല് ഇപ്പൊ കിട്ടും എന്ന ഭാവം).

അമ്മ: അച്ഛൻ വിളിക്കുന്നു

ഞാന്‍ ടെൻഷൻ അടിച്ചു വടക്കേപ്പുറത്ത് ചെല്ലുമ്പോള്‍ അവിടെ പിതാജി ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. കയ്യിൽ ഒരു കെട്ട് കത്തും ..ഈശ്വരാ..

വിനീത കുലീനനായി അടുത്തു ചെന്നു നിന്നു. ആരും ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. അനിയത്തിയുടെ കണ്ണുകളിൽ അക്ഷമ..

പിതാജി (ഗാംഭീര്യത്തിൽ): നിനക്ക് പതിനെട്ടു വയസ്സു കഴിഞ്ഞു ..


മോൻ-ജി (ആ‍ത്മഗതം) : അച്ഛാ , എനിക്കിപ്പോ കല്ല്യാണം വേണ്ട, ഒന്നു രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞു നോക്ക്യാൽ മതി…(വിനയം കൊണ്ട് തലകുനിക്കുന്നു)

പിതാജി തുടരുന്നു: കാര്യങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാനുള്ള ബോധമൊക്കെയായി.. നീ ആരെ ഇഷ്ടപ്പെടണം എന്നതൊക്കെ നിന്റെ കാര്യമാണു. അതിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നിനക്കുണ്ട്.


മോൻ-ജി (ആ‍ത്മഗതം) : മോനേ, മനസ്സിലൊരു ലഢു പൊട്ടി!!!

പിതാജി തുടരുന്നു: കുട്ടിയുടെ മതവും ജാതിയും സാമ്പത്തിക സ്ഥിതിയും ഒന്നും എനിക്കൊരു പ്രശ്നമല്ല

മോൻ-ജി (ആ‍ത്മഗതം): മോനേ മനസ്സിൽ രണ്ടാമതും ലഡ്ഡു പൊട്ടീ !! (കുനിഞ്ഞ തല പൊക്കുന്നു)

പിതാജി :പക്ഷെ എനിക്കൊരു കണ്ടീഷൻ ഉണ്ട്..

ടെൻഷൻ!! ടെൻഷൻ!! കുനിക്കണോ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കണോ എന്നറിയാതെ തല വിയർക്കുന്നു.

പിതാജി തുടരുന്നു (ട്രെബിൾ കുറച്ചു ബാസ്കൂട്ടുന്നു) : കുട്ടിയുടെ മതവും ജാതിയും സാമ്പത്തിക സ്ഥിതിയും ഒന്നും എനിക്കൊരു പ്രശ്നമല്ല..പക്ഷെ പെൺകുട്ടി നായരായിരിക്കണം..



അതുകഴിഞ്ഞ് ഇത്രയും വർഷമായിട്ടും ആ സന്ദർഭത്തിൽ ഞാൻ ചിരിക്കണമായിരുന്നോ കരയണമായിരുന്നോ എന്ന് ഇതു വരെയും ഒരു തീരുമാനത്തിലെത്താൻ സാധിച്ചട്ടില്ല.